هیچوقت فکر کرده ای ..

هیچوقت فکر کرده ای چقدر به تو فکر کرده ام ...

سرو بود ..

سرو بود و من بر گردش طواف می کردم و ایستادم و او بود و جان ـ و ـ من بودم و تن.

گاهی هم چنین است ..

مدتی فراموشش می کنم و یک روز به یادش می آورم. مدتی پنهان می خواهمش و بعد روزی آشکار. مدتی او نیست و من بودنش را که خواستم به سراغش می روم. وبلاگ هایم را تا کنون این چنین خواسته ام. گاهی دور، گاهی نزدیک ..

پراکنده در هوای منی ..

اگر آن افسانه ی شبه علم را مبنی بر نامیرایی برخی وجوه آدم ها را در جهان میزانی از واقعیت متصور باشیم و یا پایداری «صدا» را در طول زمان فرض حقیقت کنیم؛ شاید تمایل پیاده روی های گاه و بیگاه در برخی خیابان ها و شهر ها برایمان آن گاه معنایی دیگر داشته باشد.

به گمانم همه ی ما در طول زندگانی هامان در جستجوی «نهان هایی» هستیم که شاید حتی یک بار هم نخواسته ایم بر زبانمان آوریمشان. ترجیح میدهیم همان گوشه ی ذهنمان باقی باشند و تنها گاهی یاد آوریمشان و به یادشان به دنبال وجوه نامرئی نامیراشان باشیم.