برخی آدم ها هم هستند که دوست داری آن طور به یاد آوریشان که روزی ترکشان کردی، به همان سادگی که می شناختیشان و به همان قالبی که بودند. زمان، موجودی گاه بی رحم است که آدم های دوست داشتنی تو را چنان دگرگون می کند که بازشناختنشان از «آنانی» که بودند بسیار دشوار می شود.
برخی رازها باید همان راز باقی بمانند.
گاهی نیز چنین است. برخی خاطرات چنان واضح و چنان ناگهانی ظاهر می شوند که فرصت تاملشان را نداری. بی هیچ هدفی، به هیچ نشانه ای و بی هیچ سابقه ای. نه از آن جهت که موضوعی فلسفی را نشانه روم، بلکه به همین سادگی که شاید بیش از یک «اتصالی عصبی» نباشند.
نوروساینستیست ها احتمالا برایش دلایلی قابل لمس و توضیح توانند خواهند داشت ولی برای من رازآلود بودن تک «درخت بادامی» با شکوفه های کوچک تازه رسته در میان جاده ای طولانی که گاه گاه جلوی چشمانم ظاهر می شود و خاطره ای محو را تداعی می کند همچنان سخت به قوت خود باقی خواهد ماند.
